Het begrip voedselbos (‘forest garden’) werd geïntroduceerd door de Engelse tuinarchitect Robert Hart.
Een centraal thema in voedselbossen is biodiversiteit. Er worden verschillende soorten planten met elkaar gecombineerd (minimaal vijftig soorten voor een klein perceel en tot vijfhonderd soorten voor een groot perceel) en er is veel aandacht voor het bodemleven. Voedselbossen zijn systemen die, nadat zij gevestigd zijn, zichzelf in stand houden en verbeteren. Ze vereisen geen gebruik van kunstmest of bestrijdingsmiddelen. Hierdoor vragen zij weinig onderhoud en trekken ze allerlei soorten wildlife aan.
Het oorspronkelijke voedselbos zoals geïntroduceerd door Robert Hart, is opgebouwd uit zeven verschillende lagen die elkaar op een natuurlijke manier overlappen:
- hoge bomen (hoger dan 9 meter): els, lindeboom, berk
- lage bomen (3 tot 9 meter): fruit- en notenbomen
- struiken (1 tot 3 meter): bessenstruiken, vlinderstruik, vlier, bamboe
- vaste planten (60 cm tot 3 meter): groenten (artisjok, venkel, rabarber), bloemen en kruiden (munt, oregano)
- bodemdekkers: aardbeien, viooltjes en klavers
- wortellaag: eetbare wortels zoals bieten, wortels en pastinaak
- verticale laag van wijnstokken en andere klimplanten die door alle lagen heen klimmen, bijvoorbeeld blauweregen en reukerwt.
Soms wordt nog een achtste laag onderscheiden, de schimmellaag: eetbare paddenstoelen.
Het is niet noodzakelijk om alle lagen te includeren in het ontwerp. Als het perceel klein is, kan er gekozen worden voor minder lagen.
Bostuinen kunnen als zodanig worden aangelegd of getransformeerd worden vanuit een bestaande boomgaard of een stukje bos.
Voedselbossen hebben meerdere voordelen. Zij vergroten de biodiversiteit, ondersteunen het wildlife, verbeteren de lucht- en grondkwaliteit, zijn onderhoudsvriendelijk en vormen een bron van eetbare gewassen.
